Jak trwale i skutecznie nauczyć się dialogu? Po pierwsze, należy sprawdzić, czy wszystkie słowa dialogu są zrozumiałe i nie wymagają dodatkowych wyjaśnień. Jest to zgodne z zasadą, że uczymy się szybko tylko wtedy, gdy dobrze rozumiemy to, czego się uczymy. Warto wypowiadać dialog głośno, albo wręcz nagrać swój głos recytując fragmenty tekstu. Wtedy ławo spostrzec, które miejsca jeszcze nie są doskonałe. Jeżeli to dialog, najprościej jest uczyć się go w parach. Zamieniając się rolami. Zachęcam do krótkiej formy inscenizacyjnej dialogu z rekwizytami, kostiumami i zapachami (bez przesady, z tym co jest pod ręką). W ten sposób uruchamiamy jednocześnie kilka kanałów recepcyjnych: słuch, wzrok, dotyk, węch, ruch. Im więcej zmysłów uczestniczy w procesie nauki tym szybsze, lepsze i skuteczniejsze zapamiętywanie. Niestety, zwykle o tym zapominamy i podczas nauki wykorzystujemy tylko wzrok lub słuch. Pomaga również zapisywanie i ilustrowanie tekstu tzw. „sketchnoting” – czyli szkicowanie notatek. jak głosi definicja Mike’a Rohde, autora książki The Sketchnote Handbook, jest to mieszanka pisma ręcznego, rysunków, ręcznej typografii, kształtów, elementów wizualnych takich jak strzałki, pudełka, linie. Trudniejsze do zapamiętania fragmenty warto zaznaczyć żółtym kolorem (nie czerwonym). I co jest bardzo ważne – piszemy ręcznie, nie na klawiaturze! Pisanie i rysowanie to dodatkowe kanały recepcyjne – wzrok, ruch, dotyk. Dzielenie na części. Najłatwiej chyba jest podzielić sobie tekst dialogu na mniejsze fragmenty, uczyć się ich po kolei. Najpierw uczymy się jednej linijki, kiedy ją już umiemy, przerywamy ją jakimś śmiesznym słowem, np. „pomidor” i uczymy się dalej. Dodajemy do niej następną i następną. Za każdym razem dodajemy po nauczonej sekwencji jakieś śmieszne słowo (czasem pomaga niecenzuralne słowo … upsss, chyba nie powinnam o tym pisać). Nie zaczynamy od nowa, tylko linijki przekładamy z jednej kupki na drugą, można zastosować tu metodę Laitnera. Podczas nauki stosujemy odpowiedniej długości przerwy i powtórki. Proszę pamiętać „Wiedza się musi uleżeć!”. No i jeszcze jedno, zwracamy uwagę, jaka forma nauki jest zgodna z dominującym typem inteligencji. Polecam zapoznać się z teorią inteligencji wielorakich H. Gardnera.
Ewa Demczuk

Od wielu lat stosuję układ ławek „w podkowę”. Próbowałam czasem coś zmieniać, tak dla urozmaicenia, jednak wracam do sprawdzonego układu podkowy. Daje mi to łatwy dostęp do każdego dziecka, dzieciom zapewnia dobrą komunikację (widzą siebie, a nie swoje plecy) i to co najważniejsze bardzo dużo miejsca w klasie. Jeżeli klasa jest liczna, można ułożyć podkowę dwurzędową.
Ewa Demczuk